p/ Marcelino García Lariño

FRIAXE  GLACIAL

Frío, o que se di frío, como aquel serán-noite da procesión da Semana Santa de fai uns anos, eu coido que non sei se o habería ou se aínda o haberá. Ata os santiños da procesión mesmamente semellaba que estaban aterecidos, e non digamos xa os confrades e os cregos que ían no procesión coas facianas axeadas.

Aquela noite xélida tamén a sufrimos, e non pouco, os parroquianos devotos e píos que iamos tiritando, pero moi afervoados como se require nestes casos, na procesión. ¡Que frío, Señor, que xeo!, mesmamente semellaba que nos atopábamos no polo. Era un frío friorento con redundancia ou sen ela; e amais deso unha chuvia tan xélida que unha pinga que che caera en calquera parte do corpo, sen esaxerar, o mesmo che podía deixar en estado líquido, sólido ou gasoso.

Pero para comprendernos mellor, imos prescindir destes termos tan grandilocuentes e altisonantes, e expresarnos na fala popular dos pescos que é, por moito que se diga, como máis ben nos entendemos uns cos outros tanto nas manifestacións relixiosas como profanas, en verán e en inverno, con abafante calor ou con xélida friaxe.

Pois aquel día e nesa mesma procesión, nun treito dela por unha rúa moi estreita, quedou a ringleira onde ía eu todo friorento desfile mesmo ó par da banda de música, e unha moza das que ían tocando na banda mesmo quedou pegadiña a min. Vina tan entalada, tan frienta, que me deu compaixón, e díxenlle:

–Mociña, tes moito frío ¿non si?

E a mociña, bonitiña coma un sol, cunha voz moi afinadiña –para algo estaba na banda– contestoume:

–Teño tanto e tanto frío teño señor, que ata non teño tento para botarlle a man a gaita.

Ela quedou moi tristeira, e eu co que me dixo moito máis.

HAINOS

¡Hai cada un! … Haber hainos –como di a xente– pero o caso é dar con eles.

Coñezo a un home que é do meu tempo, ten a miña estatura, gasta o mesmo número de calzado, ten a mesma miña fasquía no andar, e ata é tan despistado coma min.

Pois este home, que Deus conserve moitos anos, pois así tamén me conserva a min, unha mañá moi cediño, aínda non chegara o mencer, presentouse no despacho de billetes da estación de Castromil, en Muros, e sacou un billete. Foi para o autobús e de seguidiña este púxose en marcha. Cando ían aló pola Abelleira, o revisor do ómnibus foi pedir os billetes ós viaxeiros é ó chegar a pé do noso home, moi cortés e con toda educación, dirixiuse igual que o fixera cos outros pasaxeiros, dicíndolle:

—Billete, por favor.

O noso home, o meu dobre, buscou no bulso da chaqueta do lado dereito e non o atopou; logo no do lado esquerdo coa mesma sorte; mirou en tódolos petos do pantalón co mesmo resultado; xa moi nervioso mirou en todos do chaleco e tampouco lle apareceu. Sacou a carteira, remirouna ben e nada, que o billete non lle daba aparecido.

Entón o revisor, canso de esperar, díxolle con moi boas palabras:

—Non se preocupe, señor. Eu xa o coñezo, por mor de que vostede vive moi pretiño do garaxe de Castromil, e sei e cónstame de que é unha persoa de toda fianza e creto.

Proseguiu o revisor coa súa tarefa de pedirlle o billete ó resto dos viaxeiros; e cando rematou e ía sentarse ó lado do condutor, ó pasar polo home que é igual a min, viuno que baixara a maleta e que estaba sacando  dela documentos e pezas de roupa na procura do ditoso billete. Faloulle o revisor:

—Deixe o billete que non lle fai falta para nada. Xa lle dixen que sei positivamente que vostede o pagou. —E o bo do home contestoulle:

—Teño que atopalo á forza para saber onde teño que baixar, que non sei para onde vou.

¡Haber hainos! Pero este tamén é un deles.