p/ GONZALO BREA ROMANI

Estaba Edelmiro acabando de peitearse, pois era domingo e o cine era sagrado. Sempre tentaba perfilar unha raia case que perfecta na parte dereita da súa poboada cabeleira. Púxose nervioso ao escoitar, ao lonxe, un son coñecido. A música dos discos que comezaban a soar nos altofalantes exteriores do cine Miramar, avisaban da cercanía da hora.
Era Edelmiro Cernadas un rapaz esteirán, de 17 anos, que buscaba un lugar no mundo da adolescencia. Un mundo que, para el, reducíase a Marisé. Os domingos significaban a porta aberta cara a ese mundo, xa que Marisé asistía con puntualidade á cita co cine.
Aquel cine, ao que chamaban de “Caldeiradas”, daba vida á fin de semana en Esteiro. Os discos previos, con música variada de rancheiras, boleros e pasodobres, enchían de parellas que bailaban no medio da estrada que atravesaba o lugar. Era inevitable que os morrillos se foran metendo impertinentes no calzado do domingo, pero isto non impedía que as voltas e os movementos dos bailaríns foran sucedéndose con alegría.
Cando Edelmiro pasaba pola porta do Piliteiro, puido ver o cartel da película que votaban aquel 14 de maio do ano 1961: “Río Bravo”, con John Wayne e Dean Martin. Os filmes de vaqueiros eran os que máis lle gustaban, así que pensou que pasaría unha boa tarde. Cando chegou á porta do cine, xa había unhas cantas parellas bailando ao son dunha rancheira de Antonio Aguilar titulada “Veinte años”. Viulle a cabeza unha imaxe perfecta na que, con vinte anos, estaba ao lado de Marisé sentados na terraza dunha bonita casa pintada de azul mariño, mirando para o mar. Un golpe nas costas trouxo a Edelmiro de volta á realidade. Era Lito, un amigo da pandilla, que sempre saudaba cunha palmada, aínda que máis ben, semellaba que che quería dar unha paliza.
Miro, xa chegaches? – a pregunta retórica típica á que Edelmiro sempre contestaba: Non, aínda estou na casa, non te amola!!! –Nese intre, apareceu a imaxe máis esperada por el. Marisé, e máis as súas amigas do Freixo, chegaban camiñando como todos os domingos. Traía unha saia por riba dos xeonllos, de cor marrón claro, con tres botóns en ringleira vertical que percorrían pola cadeira esquerda. A blusa branca de manga larga, combinaba perfectamente co seu pelo negro e incriblemente liso. Xa non puido mirar para outro lado.
Chegaba a hora do inicio da película, así que fóronse colocando na fila para mercar o boleto. A taquilla estaba xa dentro do cine, na banda esquerda. Marisé e as amigas estaban catro postos máis adiante. Edelmiro sempre esperaba a que ela se puxera na cola antes que el, pois así, asegurábase non perdela de vista en ningún momento. Unha vez dentro da sala, e entregadas as entradas á muller de Caldeiradas, que era quen as recollía, xa podían sentarse naquelas cadeiras de madeira, aínda que bastante cómodas. Había quen prefería subir ao anfiteatro, pero Edelmiro buscaba situarse o máis cerca posible de Marisé, que sempre sentaba na terceira fila.
Despois do obrigado NO-DO, que, durante case que dez minutos, con velocidade frenética e sen ningún interese por parte do público, informaba, entre outras cousas, da nova sede do Ministerio de Traballo, da visita de Franco a Andalucía e da botadura, en Sevilla, do moderno buque frigorífico “Tropicana”, a primeira parte da película foi pasando entre cabalos, pistolas, disparos e miradas á terceira fila.
Xusto cando John Wayne entraba no salón pola porta de atrás, rifle en man, pegaba un portazo e todos os vaqueiros volteaban a cabeza, desapareceu a imaxe da pantalla. Era o tempo de descanso. Había unha cantina dentro do cine, xusto enfronte da taquilla, pero case toda a chavalada tiña preferencia por acudir á tenda de “Corchete”.
Ao outro lado da estrada e mentres soaban de novo algúns discos no exterior, esta tenda era un punto de encontro ritual para os rapaces e rapazas, que ían buscando algo que botarse á boca. Edelmiro e a súa pandilla sempre mercaban vainillas que ían chuchando con moitas gañas durante o pequeno paseo que facían pola praia de Parameán mentres esperaban o comezo da segunda parte da película. Alí, pola area, era habitual atoparse co grupo de Marisé, e polo tanto, un dos momentos máis esperados da tarde. O cruce de miradas foi inevitable, pero fugaz.