A nosa xente na diáspora: Manuela Sendon Pena

Ola, eu son Manuela Sendon Lago, filla de Jose Sendon e Manela da Benita, teño un irman que se chama Juan. Nacín a crieime en Louro no Rueiro de Abixo donde vivín ata os cinco anos. Vivíamos na casa de miña avoa Benita. Do rueiro teño recordos moi bonitos, pois pasábao de maravilla xogando cos rapazes cos que me criei.

penaCando cumplín os cinco anos, fomos a vivir a Barcos donde os meus pias fixieran a casa, e ainda que agora vos faga gracia para min foi a primera vez que emigrei. Parecíanme lonxísimo aqueles cinco minutos de camiñata para ir a xogar a o rueiro. Vivin en Barcos hasta os 23 anos, a esa edad casei con Jose (Joe) Peña, fillo de Rogelio e Flora, e neto de Paquita da Pexeja de Taxes. Joe naceu e criouse en Estados Unidos, e como eu son a mais aventureira dos dous decidimos emprender a nosa aventura xuntos en Estados Unidos.

Vivimos en un pueblo en Nova Jersey que se chama Long Valley. Os primieros anos tuven moita morriña, votaba moito de menos a miña familia, as miñas amistades, e a Louro. Sobre todo, o meu rueido Barcos, a Praia de San Franscico, o Convento, o Calbario, e bueno non sigo que me entra otra vez a morriña. Logo de nacer as nosas fillas Gabriela e Kayla, xa non tuven moito tempo parar “morriñar”, e ainda que sigo botando a todos de menos, xa non se me fai tan difícil. Tamén teño que decir que tuven o privilexio de poder voltar a miña terra e estar coa familia todos os veráns e en alguna ocasión tamén  por Nadal. Iso fixo as distancias moito mais levadeiras para nós e para nosa familia.

pena 1 As nosas fillas Kayla de 17 anos e Gabriela de 15, quérenlle a Louro tanto como lle quero eu pois en Louro teñen a sua familia e a suas mellores amigas e amigos do mundo, como din elas. A verdade e que me sinto moi orgullosa de ser de Louro, pues a inda que estea moi feliz e a gusto en otras partes do mundo, o meu corazón sempre me pide voltar a miña casa e a xunta a os meus. Para min non hai nada mais importante que a miña familia e os meus antepasados e por eso mentras poida sempre vou voltar a Louro. Unha aperta ben grande para a nosa familia e para Louro desde os Estados Unidos.

Acerca de themurostimes

Revista Dixital Muradana
Esta entrada fue publicada en A Nosa Xente na diáspora y etiquetada , . Guarda el enlace permanente.

Deixa un comentario

Introduce tus datos o haz clic en un icono para iniciar sesión:

Logo de WordPress.com

Estás comentando usando tu cuenta de WordPress.com. Salir /  Cambiar )

Imagen de Twitter

Estás comentando usando tu cuenta de Twitter. Salir /  Cambiar )

Foto de Facebook

Estás comentando usando tu cuenta de Facebook. Salir /  Cambiar )

Conectando a %s