p/ Domingo Juan Barreiros Lago
Coma os dous de Emaús, foron subindo
Por camiños cansados costa arriba;
Pedregais costaneiros, onde a chiva,
Noutros tempos, subía ó ir fuxindo.

Coma os dous de Emaús, foron saíndo
Das terras do Rial, memoria viva,
Onde eles, nun pasado, a iniciativa
Tomaran de a outros mundo irse abrindo.

Coma os dous de Emaús, na súa lembranza
Ía el no medio deles ó chegaren
Ós Carrís coa conversa, doa a doa.

Coma os dous de Emaús… A tarde avanza,
Pero aínda non é noite, ó acadaren
Os vellos petroglifos da Alta Eiroa.

(Domingo Juan Barreiros Lago)