Chámome Abelardo-Isidro Dubert García, nalgunhas casas tamén coñecido como o fillo máis vello de Juan Manuel da Tahona, e de Pipia de Isidro. Foi no ano 1968, ben me lembro delo, cando, para alivio dos meus pais, e martirio meu, marchei de Muros, dirección a Petelos, un lugar a catro quilómetros de Porriño. Digo alivio dos meus pais porque non habendo instituto en Muros daquela, e tendo eu un tio alí, as oportunidades académicas erán perfectas para que cursara o primeiro ano do vello bacharelato naquela vila. Padecín por seis anos (os mais delicados inda por riba) as orfandades fraternais, as dos meus pais e as dos amigos que deixei en Muros en prol dunha formación académica. Iso supuso que pouco a pouco me fose alonxando dos aconteceres e sentiires cotiáns que ían ocorrendo en Muros durante as miñas ausencias. Logo o voltares nos veráns, xa non era o mesmo, a desconexión era evidente, e iso íase agravando co paso dos anos. Pero todo isto xa queda atrás, moi atrás, un século atrás. O que verdadeiramene importa, e que bastaron os nove primeiros anos da miña vida para que me quedase unha impronta muradán que hoxendía permanece. Como sería ésta si nos quedasemos a vivir ahí máis tempo? nunca o saberei, o que sí é seguro e que non estaría escribindo isto. Bacherelato, Santiago de Compostela, Carreira, Mili, Oposicións, Boda, Toma de Posesión en Primeiro Destino, Primeiro fillo, Segundo Destino, Segundo Fillo, Terceiro Fillo,…….. Mediócritas Aurea. Pedidesme tamén que poña onde resido, no que traballo, que dé saúdos, bicos e apertas a……, pois direivos que casi non importa onde resida, non é Muros, e polo tanto casi nin vale a pena mencionar o sitio, porque nin de lonxe ten algo que me recorde a Muros, e iso é o que ten de bó, que é tan «distinto» que fai que pense son de Muros, cada vez que recordo que vivo eiquí. O traballo: hoxendía un luxo, caro como caviar de beluga,….. de oficina e no mundo da Xustiza. Si teño que saúdar, comenzarei por saúdar a todos e cada ún dos membros do ILM., os de Muradáns na Diáspora e demáis páxinas similares. Non sabedes o ben que me fai leervos inda que a casi todos vos, non vos coñeza, nin vos a min. Pero sodes un referente, unha agarradeira, un saber que son dun sitio concreto, e no meu caso, dun sitio de vida felizmente vivida de neno, e dispois de maior, longamente imaxinada, e polo tanto ausente de cousas negativas.