P / Antonio Rey
As dúas familias chegamos ao barrio na década dos 40 do século vinte. Agora que o penso, todos nacéramos noutro país. Sete europeos e máis eu, que dera o meu primeiro berro na outra beira do Río da Prata.
Miguel, os seus dous irmáns e máis a súa nai eran belgas e o seu pai ruso. Na nosa casa a miña nai era asturiana e o meu pai galego. Como vos digo, chegamos ao barrio case ao mesmo tempo e axiña comezamos a nosa relación. Non era doado: eles falaban francés e nós castelán.
Miguel tiña oito anos coma min. Daquela non había cartos para xoguetes para familias como as nosas, mais o meu pai sabía facer virandellas de madeira coa súa navalla.
Aproveito que ledes a miña historia para vos aclarar que nunca atopei o termo nun diccionario. A xente nomea a virandella como trompo, buxaina ou peón, mais o meu pai trouxo da súa aldea o nome e para min ten valor de verdade (sempre idealicei a aldea).
Así pasamos a primeira tempada xogando na beirarrúa, ollando o efecto xiroscópico das nosas virandellas ata que o rozamento do aire facía que a súa velocidade angular diminuira e sobreviñan as súas derradeiras caídas.
Quizais foi unha metáfora da vida, onde todo ten o seu tempo e hai que aproveitalo antes que deixe de xirar.