p/ Marcelino García Lariño
Preto da miña casa hai un recheo feito na ribeira no que montan as súas carpas os circos. Un día viñera un que traía moitos animais de catro patas, pois de dúas xa abondaban os que temos na poboación, e, aínda que non acudín á función, soñei, mirade vós que cousas, coas animarías aquelas.
Pero foi un soño tan raro, tan especial, tan non sei como, que quedei sorprendido deste –algo hai que chamarlle– disparatado soño.
Eu estaba gabexando nun alpendre que temos de fronte a cociña da casa. Comigo atopábase “Óliver”, o gato que nunca nos abandona, e de súpeto, deu un brinco que, en menos dun amén, desapareceume da vista nunha lostregante e espaventada fuxida. Cando me revirei co gallo de decatarme a que se debía a súpeta estarrecedora fuga do gatuno, doume de buzos cun furibundo e enorme león coas fauces tan abertas, nas que lucían uns dentes tan grandes e afiados, que xa coidei que me engulía. Mal como puiden, tentei pecha-la porta, e vin detrás dela un mango dun sacho. Nun arrebato de terror collino e arremetín con el contra o monstro salvaxe guindando paus a destro e sinistro. O arrepiante león, en vez de vir cara a min e atacarme, comezou a ruxir e a recuar, a retroceder acovardado segundo eu avanzaba co cadolo na man, ata que, atemorizado fuxiu.
Nesto espertei. Pero non espertei de todo, porque din media volta na cama e, como o león non me vencera a min senón eu a el, volvín a quedar moi satisfeito e profundamente durmido. E tamén volvín a soñar un soño consecuente e continuación do anterior.
Soñei que me atopaba nun estudio da Radiotelevisión Galega, onde un xornalista moi sonado facíame , nun programa en directo, unha entrevista cara a un numeroso público, sobre como espantara e fixera escapulirse á fera que me atacara no noso alboio, gabando a máis non poder a miña fazaña e cualificándome de valente, arriscado, heroe, semideus, superhome… e non sei cantos eloxios máis.
Eu, como quen non era cousa, tiráballe importancia ás loanzas do pulcro e popular xornalista (que me gustaban abondo) dicíndolle que non fora valentía, senón máis ben medo, moito medo (como era certo. Dispensando, cagara por min), e talvez como eu era tan feo, o felino asustouse da miña fealdade e fuxiu aterrorizado.
Entón o xornalista preguntoume se algunha outra vez na vida estivera tan preto dunha fera da maneira. E…, díxenlle a verdade: contesteille que si, que xa estivera perante doutra moitísíma peor. “¿Qué fera era?” inquiriu no intre moi cobizoso o xornalista.
–Miña sogra –respondinlle.
E espertei. E desta vez si que non volvín a quedar durmido. Fiquei esperto e moi inquedo; non fun quen de acougar. E non porque o medo libre, e non é o mesmo enfrontarse ás garras dun furioso león embravecido que ás represalias da nai da miña muller.