p/Manuel María Pena Silva

Que o recibir sen dar xa rematara.
A semente ficou como enclaustrada
en Vilares, fogar, tan de repente;
foi a terra voraz, e recipiente
camposanto, saial, fin de acampada.

A semente afincou profundamente
na soidade feroz que me espreitaba;
dura ausencia de ti; non a esperaba,
galopante, incivil, profusamente.

A semente afirmou que xa cumprira;
imposible asumir que ela partira;
non fun quen de aceptar que me deixara.

Non fun quen de aprender que se esfumara
egoísta vivir que antes vivira,
que o recibir sen dar xa rematara.

(Rioderradeiro)