p/ José María García Rodríguez.

Dende a mañanciña cedo andaba polas rúas da vila adiante Perico do Chocho, que lle chamaban o tiradentes de Mirafrores. Traballaba na narria. Isto é, trasporte de mercancías dende os peiráns do porto as casas. Pro si había quen tivese door de moas, iña correndiño a curalo.

Nise día doíanlle ao señor Pedro, que estaba casado coa señora Leonor. Facían e vendían rosquillas na súa casa da Praza, que hoxe lle chaman de Galiza e destoncias da Libertade. O señor Pedro daba uns berros e choraba que partia os curazóns: ¡Buscade ao Chocho! Buscárono. Chegoú. Pideú emprestada unha cadeira. Chamóu dous homes forzudos que o axudasen. Viñeron. Sentóu ao señor Pedro. Ábralle a boca. Meteulle antre os dentes un pauciño que tiria preparado pra que non poidese pechala. Sacou as tenallas. Prendéu nunha moa. Turróu. Púxolle un xoello no peito, pra inda facer máis forza. Escoitouse un berro lancinante que debeu chegar as portas do mesmo ceo…

—Xa esta, dixo o tiradentes. «E amosóu a moa. Dádelle ao doente un grolo de vinagre pra que se Ile conteña o sangue».

Déronlle. Pro o señor Pedro, alporizado, acraraba:

—Fillo da puta, arrincóume a moa san…

Pasóu coma cando o demo «arrebata un alma en pecado», que era o eixempro que poída o Currión na eirexa.

—!Segunda veceira, segunda veceira! Imos pra segunda veceira, cridaba o Chocho.

Colleron ao señor Pedro, sentárono na cadeira, abrironlie a boca pola forza, metéronlle o pauciño pra que nona pechase, colleu o Chocho as tenallas, escoitouse outro berro aínda máis lancinante que o primeiro e ¡moa foral…

Ao señor Pedro levárono pra cama cáseque esvaecido. A señora Leonor pagoulle a conta ao Chocho: un vasiño de caña e cinco pesetas. —Seu marido saiu moi ben, consolouna o tiradentes. Saquieille dúas moas e cobreille unha. Traballeille a meta do prezo…

Pro o señor Pedro, choromicando, dicía, na cama:

—Cando me erga, a ise fillo da puta, córtolle o carallo.