p/ Marcelino García Lariño

Se non é verdade o que digo, que non vexa máis á muller e ós fillos.

Foi que agarrara unha carraspeira había xa tempo, e non había xeito de que me desaparecera; tódolos remedios foran inútiles. O peor era que, cada vez, a rouqueira aínda se agravaba. Como os da casa toleábanme de que eso forzosamente tiña que ser cousa mala, moi mala, collín pánico e terminei por ir ó Centro Médico á consulta do otorrinolaringólogo que, se para pronuncialo cómpre estudio, para escribilo é mester facer todo un curso na escola de noite.

Cando me tocou a vez, o médico chamoume polo meu nome e apelidos dende a entrada da consulta, e mandoume pasar. Xa dentro, moi amable e con moita gracia, convidoume a que me sentara nunha cadeira de brazos moi semellante á que teñen os perruqueiros que, co medo que eu levaba, figuróuseme unha cadeira eléctrica desas coa que lle tiran a vida ós asasinos, e con toda educación e cordialidade, preguntoume:    -¿Qué lle pasa ó señor?

-Pásame que xa hai moito tempo, máis de un ano ou de dous, ou aínda máis, teño unha afonía persistente.

-¡Ouh! Esas cousas non hai que esquecelas. Tardou vostede moito en acudir a mirarse.

.Xa ve, doutor, un espera sempre haber se pasa, e o que pasan son os días…

-E os meses e os anos –interrompeume-..  Imos ver, imos ver, abra ben a boca.

Abrín a boca todo canto podía, que mesmo semellaba o can de Cachola cando osmaba morte no lugar. Colleu coma unha culleriña de pau, meteuma dentro, mirou, e díxome:

-¿Fuma moito?

-Nadiña, doutor; nin moito, nin pouco.

Entón puxo mala cara pola miña contestación, colocou un aparello na fronte que tiña unha luciña que alumaba coma unha lanterna das boas, volveu a mandarme abrir ben a boca, e mirou e remirou a gorxa por dentro todo canto quixo e lle deu a gana, para dicirme:

-Vaia facéndose á idea de que hai que deixa-la bebida. O alcohol non lle é bo para os males da garganta, ¿estamos?

-Doutor, se non bebo nada- respondinlle..

Moura cousa lle dixen. Emperrenchouse de tal xeito que mesmo parecía unha fera, e coma un tolo berroume:

-Pois tampouco é unha afonía como dicía vostede. Así que non son eu só o que se equivoca-. E eu, mansiño coma un año, qué outra cousa podía facer perante de aquel ferabás, coa humildade do mundo, faleille:

-Se eu non lle digo, doutor, que se equivocara..- E outra vez volveu a interromperme, para dicirme:

-Vostede non ten nada que dicir. Decátese que aquí o médico son eu.

Mal como puiden, estarrecido de pavor, sacando forzas de non sei onde, aínda lle preguntei

-¿E logo que teño, señor?

-Pois ten, vostede, unha farinxite ou unha larinxite.

-Mire, doutor. Eu cántolle moi mal, sabe, pero así e todo estoulle nunha coral. ¿Coida conveniente que a deixe, ou aínda podo cantar?

-Cante, berre, grite, vocifere e faga o que queira, que unha garganta vella coma esta, por moito que se lle faga non lle ten compostura. ¡Váiase!

E funme.

Non volvín máis a un médico nin pensado teño. ¡Non ho!. Esto pasoume a min que non é conto.