Mar

p/ Agustín González López

Mentras viran as aves, ensuminme

Na observación do mar…

Púxenme a repetir sonos antigos.

Busquei as verdes illas

aló no mar de lonxe…

E púxenme a soplar unha bugina naúfraga,

un gran corno de mar que sabía a salitre.

Un caracol mariño de deuses e de nautas

do pazo de Neptuno, que máis tarde

me soaría a verso

dunha metamorfose primitiva…

Tamén sentín soar unha flauta na escuma.

E tamén unha gaita de mouro que dos montes baixara

-de altas furnas-

a tocala no pais de Naraio,

a engaiolar a grea de albas, louras nereidas…

A praia entón era, ouh Nereo, unha música plena.

Sen presa estou creando –ou recreando– as luces.

Cos meus antigos ollos estou velando o mundo

que fóise e non se foi…

Chegou o mar transfigurando os días.

Os camiños van longos pola escuma e o vento.

Pedras arden ao sol, sen consumirénse.

As veces lento é o mar, contino de mareiras.

Terra no ar do mar.

Barcos de sombra vaga pasarán pola luz

branca do plenilunio.

Dispois, para outro día,

quizáis a tarde volva, veleiro de cen soños…