p/A. Pouso

Pel sen pel,
tan soio os osos branqueando a o carón do aire
Lividez curtida nas salgadas fervenzas dos teus mares
escumas brancas … nas escuras brétemas o alborexar da noite
E diante de ti miña nai me axeonllo espido
cal naufrago… esquencido dos meus e alleos
como una preada
acababa de ser vomitada por un vello congro
e unha vez máis ensínasnos que eres tan soio ti mail-as túas rutías a forxadora das nosas vidas …
Pel sen pel…, e brancos osos , esquencidos do vento
Máis nunca nosos…

[ a. pouso ]