MANUEL FABEIRO GÓMEZ  (Muros 7-8-1916, Noia, 1992)
Ainda que xa non estás con nos, o seu legado como poeta, prosista e historiador permanecerá para sempre vivo na mente dos muradans, pois co seu traballo excelso supo afondar nos sentires da Vila que o veu nacer. Historiador, poeta, e escritor, ingresou en 1934 nas Mocedades Galeguistas. En 1950 fundou en Noia a revista Tapal, que dirixiu ata que desapareceu en 1956. Colaborou, entre outras publicacións, En Compostellanum, Lar, Poesía española, Boletín da Real Academia Galega, Cuadernos de Estudios Gallegos e La Noche. Da súa produción destacan os artigos “Ordenanzas de la villa de Noya de 1589”, “Os cobrados de Noya”, “Una biblioteca noyesa de finales del siglo XVIII”, “La Santa Biblia y la filatelia”, “Matasellos religiosos de Galicia”, “O correr da pluma” e “Breves notas sobre Añón”. Como poeta publicou “Cachemare da saudade”,“Muros: Poemas da terra natal” e Follas de un arbre senlleiro (1951), Cancioneiro de Muros I (1955), Cancioneiro de Muros, II e III (1968) no Boletín da Real Academia Galega. Do seu “Cancioneiro Muradán”, reproducimos unas coplas:

CANCIONEIRO MURADÁN:
O lugariño de Serres
é pequeño pero forte;
para pasar por él
hai que sacar pasaporte.

Anque son de Torea,
non son toreán,
zapatitos de seda,
polainitas de lan.

E na Acerca hai boas mozas,
na calle Ancha a frol délas;
na Axesta catro peladas
para pechar as cancelas.

Si queres ver a Pelada
pol-a mañán, en cabelo,
súbete a Pedra Furada,
mira para Rebordelo.

A Torea, a Torea,
a Torea, que o dan;
a que no da no cuberto,
dao no cocho do can.

Quen queira fanfarrochos,
vai en casa da Borraxeira,
que os vende tío Lucas
da súa fanfarrocheira.

Mariquina, Mariquiña.
Mariquiña dos amores,
queda na Porta da Vila
falando con dous señores.

Quen me dera un ovo podre
para frexir con saín,
para lle dar a esa burra
que anda falando de min.

Meu San Antón de Abelleira,
feito de pau de ameneiro,
compañeiro dos meu zocos,
irmán do meu tabaqueiro.

Nosa Señora das Neves
ten as portas para o mar;
e a Virxen do Camiño
tenas para o vendaval.

Nosa Señora do Carmen
ten os pendientes de pedra;
ben-os podía ter de ouro
¡miña Virxe! Si quixera.

Nosa Señora do Carmen
velahí vai pol-a ribeira,
collendo conchiña a cuncha,
metendo na faldriqueira.

O señor cura de Serres
Non ten capa nin capelo;
¡qué viva o cura de Muros
Que a ten de terciopelo!

San Xulián de Torea
non ten camisa lavada;
Santa Comba de Carnota
ten catorse na solaina.

San Xulián de Torea
ten a escopeta n aman;
para mata-los paxaros
domingo pola mañán.

En Laxeiras hai xirelo,
e no Salto xirelada;
hai na Porta da Vila
Xurelos de media vara.

Os suspiros dunha mincha,
as bágoas dun mexillón,
os amores dun percebe
fan chorar a un camarón.