p/ Alfpnso Pouso
Ás veces, algunhas poucas veceso sangue xeóuseme nas veas ao entrar na cociña e ver a José A. sentado ao lado da cheminea e xunto a el, que era aínda máis grave se cabe, ao seu pai, tomando un vaso de viño e charlando amigablemente co meu, os deuses decidiran me dí conta nada máis entrar cando a miña cara sen querer tropezou coa palma da man do meu pai, mentres o cabrón de José Antonio cos seus relucentes seis puntos de sutura sorría o moi can, sorriso que máis adiante lle custaría…, pero dunha forma cruel, sem, recuperamos a facultade perdida de volver á nosa nenez a través do máxico mundo dos sonos e esta foi unha delas, unha desas noites nas que desexarías que non amencese, que non rematase nunca. Recobrei a sensación pracenteira do sol primaveral acariciando o meu rostro ao durmir nas rochas da praia de Portocelo xunto aos meus amigos de delitos mentres nos escondiamos facendo xovencos na escola, un de tantos días, pasando a tarde entre calada e calada daqueles míticos Celtas curtos, eran sen filtro e endiabladamente fortes, pero á súa vez os máis alcanzables aos nosos cheos de arañeiras petos e como colofón entre cigarro e cigarro, un bo baño en pelotas no mar, así nos evitabamos mollarnos os calzóns de algodón, máis malos de secar ao sol que a nai que os pariu…
Así transcorrían as horas, facendo tempo para que desen as seis e poder volver á casa a pola merenda, coma se nada tivese sucedido colliamos o chusco de pan da tahona do señor » Pepe do Cancholo » e as dúas onzas de chocolate groso e duro, que aínda que era dos de facer á cunca os cativos o roïamos con verdadeiro afán, aqueles aínda non eran tempos de petit suisses, non para nós polo menos, e como frechas volviamos saír a xogar á rúa, o verdadeiro cuarto de xogos daquel entón.
Tras reunión de urxencia na árbore «do rio de abaixo «, tomamos a decisión de volver declarar a guerra aos de » Corea » barrio fronteirizo do noso, o » roeiro novo » e xuntos, media ducia de chacais, esperabamos a que algún pasase preto do dique, os deuses bendicíannos e estaban connosco pois viñan tres incautos inimigos sen decatarse da emboscada cruel que no seu contra estábase a fraguar, e á orde de Fuegoo!, saíu en tropel unha chuvia de pedras que obscurecieron o seu ceo coma se dun chuvasco do Norte se tratase. Os proxectís eran pedras de cuarzo, por aquí chamadas de ( Seixo )escogidas con esmero na calita do Pindo, ao lado dePortocelo, polo seu tamaño e peso perfectos para tales masacres.
A sorte esta vez, non estaba do meu lado, xa que no fragor da loita puxen tanto empeño no meu lanzamento que esquecendo a orde de non tirar a dar, lle asestei unha fenomenal pedrada a José A. facéndolle caer redondo como antano fixese David con Goliat, nin que dicir ten, que esa tarde a escorrentada foi xeneral e cada moucho á súa oliveira antes das oito. Transcorrida unha hora máis ou menos do tráxico suceso, co meu ego polas nubes dirixín os meus pasos á casa, pre nos volve chamar xunto a el este mundo para fodernos o bo que temos ,y entón soou o espertador anunciando a hora de levantarse
©. a. pouso