p/ Mª Luz Pérez Quintela

¿Por qué tocan as
campás
Neste día tan fermoso…?
Preguntáballe Manuela
A María, a de Xestoso.

¡Ay Manuela, Manueliña,
Morreu case sin sentir
Mariquiña a de Xosé
Dun mal que non sei dicir.

Morreu soiña e distante
E ninguén puido saber
Porque sempre estaba ausente
Sen falares con ninguén.

Dis que preto a súa fiestra
Pasaba as horas sin xeito,
E dis que falaba soa
E choraba coma tola.

Afundida nun tormento.
Así a mirei no solpor
Un día que fun a vela.
¡Non tiven con que falar.

Volvín moi triste, Manela!
¿Morreu de amores quizáis…?
¿Qué pensas ti Maneliña…?
¡Morreu de amores, María
De tristura, soedá e melancolía!