p/ Francisco Javier Mayo Veloso
(fillo de Benito Mayo Núñez, tripulante do “Juan Ferrer”)
A motonave “Juan Ferrer”, un buque tipo “Shelter”, fora construída no 1.959 nos asteleiros Neptuno de Valencia, estaba fletado pola empresa Euromar e pertencia o armador Ferrer (que tiña outros tres barcos do mesmo tipo). Desprazaba 682 toneladas de rexistro bruto. Facía sempre a mesma ruta “Bilbao, Cardiff, Ardrossan e Liverpool”.
Sobre as tres da madrugada do mércores 23 de outubro de 1.963 o “Juan Ferrer” navegaba a altura de Cornualles, na costa sudoeste de Inglaterra; no seu bandullo: carga xeral, fardos de madeira e 15 tripulantes de diversas idades e diferentes lugares de España.
Por causas aínda hoxe non esclarecidas de todo (néboa, correntes, un cambio de rumbo que debería facerse e igual non se fixo… ou todas elas xuntas), os conocidos entre os lugareños como “Cepos ingleses de Cornualles” porque nun período de 25 anos atrás afundíronse nestos acantilados 32 buques con pérdidas de vidas humans que rebasan a cifra de 500, facían bo o seu nome, atrapando ó “Juan Ferrer”.
A partires de ahí a traxedia. Na ponte están o oficial de garda e o piloto, o resto descansa ate que un golpe despértaos a todos. O capitán sube e comproba que o barco está ferido de morte, de contado lanza o sinal de socorro e ordea abandoar a nave. Intentan arriar primeiro o bote salvavidas de babor pero o mar lévallelo (nada sae ben a pesar dos continuos simulacros que se facían), logo inténtano co de estribor pero nese momento o barco escórase sobre o seu lado de babor de tal maneira que é imposible botalo á auga, de feito pódese camiñar perfectamente ergueitos sobre o costado. A única opción agora é saltar á auga. Saben que é perigoso pero a costa está preto.
Póñense os chalecos salvavidas e baixo tebras, todos se botan á auga entre berros desesperados, chamánse entre si, píndense axuda… berros que pouco a pouco fóronse disipando arrastrados polas correntes.
Luis Ruiz, o capitán, foi o último en abandonar a nave e, mentres o “Juan Ferrer” esgotaba o seu derradeiro alento de electricidade, afanábase en enfocar as rochas a xeito de improvisado faro co que guiar a súa tripulación: tres deles lograron chegar polo seu pé á terra firme medio desnudos, cheos de frío e pánico.
Inmediatamente acudiron á chamada de socorro o remolcador holandés “Titán”, a falúa británica “Stella”, un minador inglés e barcos locais. O mar só devolveu frotando sete cadáveres e ao capitán, aínda vivo agarrado a dous fardos de madeira. O suceso (do que se fixeron eco a BBC, TVE, radio e xornáis da época) conmocionou de tal xeito a poboación local que a raíz deste naufraxio construíuse nese lugar o faro “Tater Du”, preto de Lamorna Cove.
Só catro daqueles quince infortunados mariñeiros do “Juan Ferrer” que se salvaron no naufraxio, hoxe en día tan só un segue vivo: o muradán Benito Mayo Núñez.
Fontes: Benito Mayo Núñez (supervivinte) Xornal ABC; Xornal El Caso; Xornal El Ideal Gallego; Xornal La Vanguardia Española; Xornal Diario de Pontevedra; Xornal El Pueblo Gallego; Europa Press: