p/ Manuel M. Caamaño

O vello mira o mar dende o banco do paseo. Lembra a súa mocidade cando era mariñeiro. Pesco até non poder máis, solidario, depositario e mestre das mellores virtudes mariñeiras e humanitarias. Xa ten salvado máis dunha vida que se perdia entre os embates do temporal en Pedra de Con. Ao outro lado do paseo, tamén mirando para o mar, A Vella, a nosa vella; agarda por aqueles que non tiveron sorte de que unha man rescatadora e providencial os afastase da morte. REPRESENTACIÓN E RECORDATORIO DUNHA VILA QUE TANTO LLE DEBE AO MAR, E DUN MAR QUE TANTO LLE DEBE Á XENTE DA VILA!

Imaxe de Quin Muros Negreira