p/ Manuel M. Caamaño
Hoxe é dia de Reises, un día de ilusión para os nenos e os non tan nenos, pero non sempre este día trouxo ledicia e ilusión para algúns dos veciños da vila, se non escoitade esta historia que aconteceu en Muros un día de Reises do ano 1910.
Xosé Sestaio , mariñeiro de Muros , saíu co seu fillo Andrés de nove anos  esa mañá cedo da casa.  Baixaron polas empenadas e mal empedradas calexas do Carme ao ritmo que marcaban os seus zocos que resoaban con balbordo nas rúas  aínda escuras e baleiras da vila.  Pola Calle Ancha chegaron a beiramar onde tiñan a canoa fondeada.
A Andrés custaralle especialmente saír esa mañá para o mar co seu pai , pois deixaba na casa aos irmáns pequenos disfrutando dos figos pasos que os Reises  Magos  de Oriente deixaran esa noite nun pratiño de barro ao carón da lareira. O Neno, a pesar dos seus nove anos, era ben asisado e guieiro e dábase ben conta de que tiña que ir co seu pai  para o mar a buscar o sustento diario da familia.
Vogaron até remontar a punta do peirao de Porto Piollo onde izaron a vela e puxeron proa do Son; Sopraba un vendavaliño e na altura do castelo un burleu case lles da un desgusto, Xosé tomou un par de rizos da vela e co temón firme na súa man dereita mandou ao neno que se acurrunchase debaixo do banco de proa para que os salseiros no mollasen.
A última persoa que viu o bote  foi o fareiro do novo faro do Rebordiño , que dixo logo que os vira no medio da ría con proa de Monte Louro , e que lle chamou a atención ver un bote esa mañá no mar,  pois había bastante vento e forte mareira.
Nunca mais se soubo de Xosé Sestaio  nin do seu fillo Andrés, os restos do bote esnaquizado apareceron ao cabo duns días na praia loureá do Fogareiro.
E todo isto aconteceu o 6 de xaneiro de 1910, cando os Reises Magos traian a algúns nenos de Muros, figos pasos  mollados en bagoas e salitre.
Tiña nove anos
e un fardel e unhas botas
demasiado grandes para os seus pés.

Mordendo a bágoa rebelde
aprendeu a ser home,
vomitando de medo e de nostalxia
pola nenez.

E logo fíxose amigo da escuma
e do choro do mar.
E sucos de salitre salpicaron a faciana
daquel vello mariñeiro.
Cando a morte ruxiu baixo a almofada.

E no seu delirio, din que berraba:
Levádeme ao mar,
levádeme,
que non quero morrer
como un covarde.