p/ Manuel da Roura
DE BIRULLOS PARA FÓRA..
De Birullos para fóra
vai un home navegando,
chorando, chora que chora,
chora que chora, chorando.

Coa angustia no corazón,
coa dor na alma enteira,
os ollos no Caldeirón
e coa alma na ribeira.

Adeus, toxos de Naraio,
pampillos do Pateleiro;
floriñas do mes de maio,
cereixas do «cereixeiro».

Gorrións das cabaceiras,
anduriñas do verán,
pardillos de entre as toxeiras,
paspallás: canto do pan.

Fanequiñas do queixal,
graxes de Pedra de Espiño;
lorchas baixo do pinal,
e vellos do Outeiriño.

Braña con sembra de liño,
braña con herba mollada,
braña co seu ceboliño,
braña de verde sembrada.

Mordendo o eixe a deituira,
carros cargados de argueiro,
ouvían na corredoira
e chían polo Outeiro.

Filloas das pallagueiras,
carnes mortas do porquiño,
carnes de poucas maneiras,
de todo o ano, caldiño.

Adeus mozas de Lariño
que, de Muros en manada,
íades todo o camiño
anda, berra, berra e anda.