Pese a ser veciña miña, poder charlar con María custoume un tempo, e non é que María non fale. .. fala ata polos codos, e non para. É a nosa María, María da Corrubeda, unha muradana da calle ancha, que naceu aló polo ano 1932.
Faladora empedernida, dicharacheira, xovial, sempre sonreinte, María e toda unha institución en Muros. Estou por dicir que María é unha peza fundamental do noso ser como pobo.
Cando fun capaz de sentala para que me contase algunhas anécdotas da súa vida, díxome sonreindo: . E puxose a relatarme cento e una anécdotas. Casou aos 18 anos co amor da súa vida: José Luces Piñeiro, a quen coñeciamos por Pepe Sevilla. Do matrimonio naceron cinco fillos: Marisé, Dori, Amalia e os xemelgos Pepe e Manolo. Doce netos e cinco bisnetos completan una saga de muradans orgullosos dos seus pais e avós. María dime que a maior felicidade dela e velos a todos xuntos arredor da súa mesa. Que cociña para eles con todo primor (que, por certo, María e unha gran cociñeira).
Da súa xuventude lémbrase que traballou coa súa nai para os barcos dos , e que aprendeu de pequena a bordar, cousa que fixo sempre. Lembra que foi o colexio de Doña Rosalía, que tiña a escola frente o cuartel, e a quen alcumaban (que nada ten que ver coa outra que tamén se alcumaba así), e que un bo día, a mestra mandouna a pescadería a mirar que peixes pequenos había. Feito o encargo, díxolle que había xireliños, pías, xoubas, fanecas… que todos estaban ben, pero que as non tiñan boa pinta. A mestra pensou que a estaba insultando e mallouna a paus ¡¡.
Xa casada, lembra que foi ata as Palmas para estar co seu marido, e xa no barco, pasou toda a travesía con un mareo que ainda hoxe recorda. Ou de cando foi a Italia, e tivo que coller o avión. E tantas ganas tiña de ver ao seu Pepe, que veu o avión o foi correndo pola pista para collelo. Llegou e botárona fora porque aínda non habían ordenado o embarque dos pasaxeiros. E conta e conta e non para, como cando un ano por carnaval, cando estaba prohibido ir de máscara, un grupo de amigas sairon de comparsa, colleunas a garda civil, leváronas ao cuartel, e co medo… mexaron por sí.
Aínda con anos, María non para en nada. Sigue coas labores da súa casa, borda, calceta, e cáseque tódalas tarde vai o Centro Social de Muros, onde practica o difícil arte do . Pertence a Cofradía do Dolores de Muros, e non perde calquer tipo de excursión que se organice por lonxe que sexa.
Así é a nosa María da Corrubeda, unha muller feita a si mesma, para quen a familia e sempre o mais importante, e que sempre está disposta a axudar aos demais.