A VELLA DA A XESTA
p/ Marcelino García Lariño.
Choraba e chora na A Xesta,
Sempre o fai mirando ó mar;
A vella chora, e máis chora,
¿por quen estará a chorar?
¿Chorará polo seu home,
por seu fillo, por seu pai,
chorará polo seu noivo,
polo amigo, polo irmán?
Chora por calquera deles
que un día estando a pescar…
enguliuno unha galerna
e nunca mais veu voltar.
Calquera muller de Muros
sempre ten por quen chorar;
Non hai no porto familia
sen afogado no mar.
Hoxe, nunha estatua viva,
A vella sigue a chorar,
Mesmo na punta da A Xesta,
Soiña, fitando ó mar.