Luscofusco de olor
a sufrimento.

p/Manuel María Pena Silva

Un corazón que abrolla sen medida,
unha fenda profunda a ceo aberto,
un manancial que é río e que é deserto,
unha estatua de sal trala saída.

Un axente causal desta ferida,
unha mirada vaga diverxente,
un ente impenetrable indiferente,
unha vestal en mármore esculpida.

O desamor, iluso namorado,
escarmento da luz en negra cova;
como desangra o sol cando se entoba,
ese teu corazón é desangrado.

Drama en paixón por falta de alimento;
luscofusco de olor a sufrimento.

(Rioderradeiro)