O CANTOR DO CEO.

Por Manoel da Roura. ________________

Na costa do convento, antre os outeiros

que coroan o verde matorral,

un santuario para uso persoal

fabricou Manoeliño de Piñeiros.

Naquel cenobio, de pedra construído,

rodeado de santas e santiños,

de niños xesuses, albos anxeliños,

foxe Manoel do mundanal ruído.

Alí está o home a toda hora,

diante dun crucifixo ensanguentado,

alí bica corenta veces o sobrado,

alí fai penitencia, reza e chora.

Alí queda a salvo tras do muro

que o libra,¡Señor!, de todo mal;

alí está o Manoel anxelical,

alí está o Manoel virxen e puro.

E ¡que ben canta, Deus Sacramentado!

cando lle mete o canto gregoriano,

¡porque eso sí que non!, canto profano

non canta Manoel, porque é pecado.

Unha vez que o fixo, equivocouse,

porque a voz levantouno canto pudo

pero ao chegar ao tono máis agudo,

escordóuselle a noz e asfixiouse.

Contan por aí que tras da porta

onde o cadáver de Manoel xacía,

o canto, machacón, permanecía

como si aquela voz non estivese morta.

Alá arriba no ceo, na lonxanía,

co halo na cabeza, alas no lombo,

unha lira na man, camisón longo,

canta San Manoel a letanía.

E dalle tan bó xeito, tan ben canta

os cantos que de neno deprendera,

que cantando parece que tivera

un xílgharo metido na garganta.

Cando nas noites de luar caladas

óese cantar ao moucho nun penedo,

non hai motivo para temblar de medo

porque aí non hai moucho nin hai nada.

Os murmullos que escoitas, camiñante,

e que poñen en tensión a túa mente,

veñen do Manoel que, alegremente,

anda cantando polo ceo adiante.