p/ Marcelino García Lariño

Cando na freguesía de San Clodio do Outeiro Grande, presentáronse Delaidiña dos Manteiga, solteira, de oitenta e catro anos, e Dionisio do Corrobelo, dúas veces viúvo, rañando xa os cincuenta abriles, co san desexo e mellor vontade de contraer santo e indisoluble matrimonio, o señor abade, persoa posuidora dunha merecente sona de home cabal e prudente, faloulle amigablemente que, “dado que non eran picariños e polo tanto non pensaban coma nenos debido á sabedoría dos moitos anos e á experiencia da dilatada vida, aconselláballe que denantes de dar un paso tan importante e serio como é o casamento (anque para o futuro marido ía se-lo terceiro; ela era principiante) cavilasen moito no que querían facer, pensasen nas diferenzas de idade que se levaban e estudasen con detemento os pros. e os contras do cambio tan radical e transcendental que nas súas respectivas vidas necesariamente tiña que producirse”, e emprazábaos para que ó cabo de oito días lle trouxeran cumprida contestación.

O día sinalado, novamente chegaron os prometidos á reitoral para dicirlles ó abade que estaba firmemente decididos a unirse canto antes en casamento por atopárense ámbolos dous totalmente (eu diría tolamente) namorados un do outro.

O tonsurado mirou para eles, e, despois de estar un anaco de tempo calado, pensativo, díxolle:

–¡Vaia! Se queredes casar, se tedes vehemente desexo de facelo como dicides, haberá que casarvos: ninguén pode impedírvolo. Ti, Dionisio, por seres doutra freguesía, non veñas ata que traias os papeis arranxados do meu colega; e ti, Delaida, cando queiras, mañá ou pasado, ven por aquí.

A Delaidiña non se fixo agardar. Ó outro día á primeira hora, xa se presentou perante do señor abade que lle volveu a dicir que pensase, que recapacitase, que meditase ben no que ía facer ós seus oitenta e catro anos, que reflexionase no seu futuro home que xa levara dúas mulleres por diante e que non fixese certeiro o dito que non hai dúas sen tres. Ela contestoulle que el dáballe claras e ardentes mostras de que lle quería. E o abade, a quen aquel casamento, aquela voda, por mor da diferenza de idade en xente tan lonxeva non lle gustaba nin moito nin pouco, pero non era quen de impedilo, tratando por derradeira vez de disuadila, faloulle:

–Amais desas mostras apaixonadas de cariño que dis ti, debería darche outras. Imos ver:

–¿Díxote que te ía mercar un coche?

–¡Ai, non señor! E mire, neso que vostede ben di ten moita razón. Porque si tiveramos coche sería a felicidade completa. Co que me gusta a min viaxar e ir ás festas… no me quedará o San Marcos de Noia, o Nazareno do Caramiñal, o San Pedro de Muros… ¡qué regalía!

O cura coa contestación da vella veu o ceo aberto: “xa non hai casamento” coidou, e replicoulle:   –Pois ata teres do teu pretendente esa inequívoca mostra de cariño, non veñas por aquí.

E non volveu. Non volveu uns días, porque á semana, pouco máis ou menos, aparecéronlle á porta da reitoral os dous ruliños montados nunha motocicletiña pequena desas chamadas “vespino”.

–¡Señor cura, aquí estamos! Como os posibles non daban para máis non puidemos chegar a un coche. Cada un vai á feira co que ten, ¿non lle parece? –falou ela. E ó abade caeulle o mundo ós pés. Non lle quedou máis remedio, pese ás súas boas intencións, que claudicar: casounos:

Ó remate da cerimonia, os recentes desposados montados no “vespino” encetaron gozosos e felices a viaxe de noivos para disfruta-la lúa de mel.

Ó outro día, enteirado pola prensa, o señor abade acudiu a velos ó Hospital Xeral de Santiago onde estaba internados por mor dun grave e espectacular accidente: escaralláranse por exceso de velocidade o saírse nunha curva baixando coma un lóstrego unha pronunciada e perigosa pendente. E a magoada, tremelicando coma un vara verde, dicíalle ó abade:

–As crebaduras, con lle ser moito, non lle son nada, señor cura,. O malo, o que xa non ten remedio, é a perda do que levaba dentro das miñas entrañas.

O cura fala o que lle dixo a vella. Moi ben podería tratarse dun delirium tremens.

Pois se o crego coida que ós oitenta e catro anos puidese ter un mal parto… non tardaremos moito en velo tamén montado nun “vespino” costa abaixo.