NARAIO

p/ Agustín González López

(Fotografía: Nieves Formoso Vidal)

Altos na luz, outeiros arredrados,

sen xente, sen camiños, sen estradas…

Fondos curros e picos enfiados

a altísimas rexións iluminadas…

Densas fragas e vales solagados

en profundo verdor; humanizadas

terras de brañas, ríos, leiras, prados;

xeometrías sen fin multiplicadas…

Agárdame, Naraio, vou ós cumes,

ás vixías, as altas fermosuras;

á luz que me arrebata as pesadumese,

O mar aberto, areas e brancuras.oo

Louro en cristais, semáforos de lumes…

O rueiro no sol… Nós nas alturas…