p/ Manuel da Roura

BAILE NO LUGAR. (Poesia (de autor descoñecido para min) que nos ensinou o noso pai cando, a primeiros dos anos trinta, chegou dos Estados Unidos. Os beneficiarios fomos María e mais eu, e, de agora en diante, tamén vós, benqueridos amigos de O GHALIÑEIRO). Manuel da Roura. (publicado en http://o-ghalineiro.blogspot.com.es)

Na eira de Antón Cachopa,

Na noite de San Xoán,

xúntanse mozos e mozas

para cantar e bailar.

Alí estaba Roque Troque

e mais Alberto Mirás,

Antón Grillo, Xan Raposo

Xorxe de Xan Barxolás,

Pepe, Farruco, Pendello,

Manoel de Toleirás,

Agustiño do Miñoco

vinculeiro do lugar.

Uns cos seus calzóns de riso,

outros de cotón de estrán,

chaleco repinicado,

gorriñas que xenio dan,

uns zapatitos de orella

enfurruxados coa man

e a polainiña apretada

para mellor rebrincar.

De mozas era un ¡deus-nos-libre!,

eran dignas de contar:

Catuxa de Pepe Longo,

Xirinea de Morás,

a Cabezuda, a Pelada,

a filla de Macanás,

e quen bouraba o pandeiro,

Margarida dos Currás.

Oito parellas xa bailan

ao son do toroloroló…

Oíase barullada , Da devesa de Chinás

E decian as castañolas:

“e tarriatrís e tarriastrás”.

Non sei como demo fixo Alberte,

Alberte Mirás,

tripoulle a Agosto nun callo

ao tempo de estombeirar.

Agosto, así que viu esto,

alzou de moca e, ¡zas!,

no curuto da cabeza,

un pote como un cavás,

e fíxolle un buratás.

Deron en sacar as mocas

e de veras a vourar,

na cabeza de quen cadra,

pau aquí, pau acolá.

Tamén o señor abade

ben o pode declarar,

que foi de modo e de maneira

que ata fuxiron os cans.