Dende a publicación da que fora a súa obra prima “La eternidad en 231 días” Fran J. Lestón tiña claro que esa afición que tiña de escribir, debería servir para algo máis que mero entreteñemento do lector. Él mesmo comezou a escribir porque se sentía millor ao facelo, como si se tratara de algo terapéutico. Por iso pensa que a labor dun escritor ebe consistir en ser capaz de transmitir emocións no lector, ademáis de aportar ensinanzas e por suposto, entreteñemento.

¿Cantas veces te sentiches cheo de furia, invadido pola tristeza, afogado? ¿En cantas desas ocasións non agradecerías que unha voz amiga che animase a emprender o camiño que che levase a atoparte contigo mesmo e así comprender cada unha das túas sensacións? E así chegar a coñecerte millor.

Fíxate no horizonte. ¿Non é certo que por veces  che parece ver unha montaña e a quixeras alcanzar? É Veisal. Por veces agóchase e desaparece. Veisal é esa montaña que queda máis alá do horizonte, pero tamén é a viaxe que nos leva alí. Veisal é un traxecto entre a realidade e a fantasía, aínda que tamén é unha invitación a facer unha parada ou a camiñar despaciño, gozando de cada paso realizado e de cada etapa rematada. Lestón vístese de peregrino e lévanos da man para baixarnos do vertixinoso transcurrir dos días, os cales por veces se tornan ata demenciais.

A vida quizáis non ten moito que ver coa fortuna ou a casualidade e sí moito coa providencia, a causalidade e os condicionamentos de cada un. No camiñar de cada individuo ten que ver a educación, o ambiente, os niveis culturais e mesmo os económicos. Todo isto pode resultar un lastre ou rampa de lanzamento hacia logros e éxitos. Pero tamén ten importancia a saúde emocional.

“Camino a Veisal” trata de pasar por estas circunstancias que son individuais para cada persoa, pois todas as persoas son únicas e exclusivas. Faino mediante unha serie de contos de moi doada lectura sin moralexa específica, aínda que cada conto conleva unha ensinanza entre liñas.

Lestón non se cansa de dicir que o que escribe non sempre son feitos reais, por eso ahí entra en xogo a fantasía e a ganas de un mesmo de cambiar as cousas. Aquelo que conseguimos imaxinar, debe poder facerse posible. “Camino a Veisal” ten moito de autobiográfico chegando a mostrar nas liñas trazadas as cicatrices causadas polos golpes que o mesmo autor poido sufrir, que son os mesmos golpes e traumas que calquer lector pode recoñecer como propios.

Lestón agarda que aqueles que se decidan a emprender o “Camino a Veisal” se deleiten coa lectura e estén dispostos a aprender. Fran J. Lestón, sen ninguna intención de chegar a parecer pretencioso, espera que os seus libros poidan chegar a ser verdadeiros manuais que nos axuden a ser máis felices.

“A dúbida é algo nas persoas. Ninguén posee a absoluta sabiduría sobre todo canto nos rodea. A incetidume, o descoñecemento, o medo a aquello que nos resulta extraño, é algo normal. En nós  está o permanecer paralizados a causa de todo isto oi interesarnos na maneira de vencelo. Por iso eu non cesaba de facerlle preguntas ao Mestre sempre que tiña ocasión.

-¿Cómo saberei si os meus  pasos son os acertados? ¿Cómo saberei que non me equivoco na elección do camiño cando me encontre con varias opcions a elexir? – preguntei ao mestre.

-Non o saberás. Porque sinxelamente non existe o camiño acertado nin o camiño equivocado. Tan só existe un camiño a seguir, e ise é o teu propio.

-¿Cómo farei para ver o camiño e non tropezar?

 -Nada nin ninguén evitarán que tropeces e incluso que caias. Os tropezos manteránche máis espertoe faranche máis áxil. As caídas faránche forte.

Polo día acompañarache un granluceiro que permanecerá no ceo e darache luz a ti o mesmo que a todos os caminantes. Cando durante o día a luz do luceiro non che sexa útil, ben porque che cega ou non che aporta a suficiente claridade, mira ao resto dos caminantes que che trasmitirán a súa luz.

-¿E qué sucederá cando a noite me asalte co seu golpe mortal? ¿Qué farei cando as néboas me envolvan e as horas me afoguen na absoluta oscuridade?

 -Para aquelas xornadas nas que la oscuridade da noite che atrape no camiño, eu concédoche tres lúas. As tres son diferentes. Unha lúa crecente, que emana a súa luz para mostrarche que tan só despois de que un chega a ser pequeño pode comezar a crecer. Unha lúa chea, porque so se alcanza a prenitude  cando se está cheo de luz. Unha lúa menguante, para que non te olvides que sempre debes mostrar humildade.

Non permanecerán dándoch a súa luz ao mesmo tempo. Ti iralas vendo de unha en unha,  porque as tres son independentes e diferentes. Fixarástes nelas e gracias á súa luz poderás proseguir o teu camiñar, aínda nesas ocasión que ti penses camiñar entre néboas.

 -¿E isas tres lúas teñen nome? ¿Cómo podo dirixirme a elas para solicitarlles algo ou mostrarlles a miña gratitude?

 -Esas tres lúas chámanse Saray, Javi e Clara. Elas che darán a forza necesaria naqueles momentos de debilidade. Míraas e sentiráste forte.”