p/ José Mª García Rodríguez.

 

Os cregos da miña Vila,

Deus llo pague, maus non eran:

o Currión, o Raboto,

o Papuseiro e Penela.

 

Don Ramón, o Currión,

era pequeño e gordiño,

rebuldeiro e pedinchón,

coma calquer cadeliño.

 

Canda na misa maior,

o evanxelio pregoaba,

os homes iñan pra porta,

e a il, o Demo o levaba.

 

Un mundo botaba alí

de pestes de todo o mundo,

e pra falar unha hora

non tiña que coller pulo.

 

Namentras, uns homes fuman

outros mollan a palleta,

o sol, mazán colorada

baila por riba da eirexa.

 

Don Manoeliño, o Raboto,

“vivía con esperanzas»

As espranzas dir pra o ceo

e unha Esperanza na casa

que, máis que poza de rua,

andaba chea de lama,

 

Cando misaba cediño,

na capeliña do Carmen,

iñan alí dúas vellas,

un aleixo e tres rapaces.

 

Nós quería confesar

porque a xente e sinvergoña.

De cada cen, cento dez,

pode máis, perdera a conta.

 

Por non dar non daba a hora,

pechaba a porta ao xantar,

e os rapaciños da Vila,

o que lle foran armar,

que misaba coa criada,

riba da pedra do lar.

 

Don Francisco, o Papuseiro,

tén a sona coma o mel,

e coma o probe e tan doce,

aos probes, dálle o que tén,

 

As nove dí súa misa,

predica máis mal que ben,

e a quen lle oferta un netiño

de viño váillo aprouguer.

 

De noite confesa doentes

e cando algún nono fái,  dille:

—Lévanche pra Atalaia.

Vánche a enterrar coma a un can.

 

Cando máis peneque está,

chama a todos «meus bonitos»,

A xente bícalle as mans

e retruca con cariño.

 

—Vélo ei vái o crego bó;

vélo ei vái san Francisquiño..,

 

Bó rezador de rosarios

e cantor dos evanxelios,

don Manuel Penela é

o pirmeiro antre os pirmeiros.

 

Co parachuvias na man,

fachendoso e ben vestido,

vái pola calle de Abaixo

máis teso que un señor bispo.

 

Faladores, que non faltan,

chámanlle «crego de ricos»

e dín, as agochadiñas,

que do mundo tén dous fillos.

 

Pro, coma leria e conversas

non lle enrugan seu ombrigo,

e na eirexa do Señor

hai ovellas e cabirtos,

polas maus ou polas boas,

dalle os diviños ensinos,

e que queiran ou non queiran,

fáinos andar dereitiños…

 

Coma vedes, maos non eran

os cregos da miña Vila.

Alén do vado da morte,

Deus Iles dé a saúdiña.