p/ Manuel Mª Pena Silva

Cun corazón cortés, de contrabando.

Tráenme abrazos teus, coma recargo,

remorsos de pecados clandestinos;

teñen os bicos teus sabor amargo

e veleno letal coma asasinos.

Leo nos labios teus o meu letargo

e négome a aceptalo e a combatilo;

exprópiasme o sentido por embargo,

expúlsasme de propio domicilio.

¿En que mundo habitar? ¿Con canto enxeño

pode un necio existir? ¿Como me chamo?

¿Quen son agora entón? ¿Por que reclamo?

¿A que porta petar? Falta de empeño…

A vida este xograr foina inventando

cun corazón cortés, de contrabando.
  (Rioderradeiro)