p/ Manolo de Lajo

Vouvos a relatar unha lenda que nos contaba miña avoa cando no inverno nos sentabamos arredor da cusiña de ferro.

Na divisa entre os concellos de Muros e Carnota, na veira da estrada, encontrase unha casa misteriosa a cal estivo deshabitada por un longo período de tempo. A razón de que así fose, atribuese a un horrendo crime que nela aconteceu.

Marmuraba a xente que a casa tiña un maleficio ou mal de ollo como sole decirse entre nos, é naide conseguía morar nela por mor dos ruidos e griterios que se escutaban de noite.

Actualmente está habitada, pero para que eso fose posible, o novo inquilino tivo que traer dende a Amazonía brasileira o famoso Indio Amazónico (aljo así como os que quitan o aire entre nos), para desfacer o entorto.

Tan grande debía de ser o maleficio que a volta de tres dias do seu regreso o Amazonas, o dichoso indio morreu dunha enfermedade que era moi común na miña infancia e que non había vacina para ela, «MORRER DE REPENTE».

Para mín sempre foi unha incognita dita enfermedá, escutar a xente preguntar ¿elo de que morreu fulanito? pois morreu de repente, meu probe tan lusido como se via. Ainda que o caso máis sorprendente desta enfermedade foi o de unha visiña que era diabética, e por San Xoan a familía fixera uns cachelos para cear, é ela non podendo aguantar o covizo pois douse unha enchenta deles, con tan mala sorte que o outro día apareceu morta na cama. Lembro de estar no velorio cerca do viudo e escutar preguntarlle a unha muller de que morrera, sendo a súa resposta, pois morreu dunha cachelada nosa María.

Pero voltando o conto da dichosa casa dos medos , conta a lenda que a primeiros do século XX moraba nela un rudo mariñeiro curtido en mil batallas, curiosamente era un retornado da guerra de Cuba, a guerra dos probes, porque os ricos pagaban por non ir. Dito mariñeiro non se relacionaba coa veciñanza e ademáis non deixaba que naide ollara a súa muller, soio algunhas línguas contan de ver asomada por a fiestra unha cara triste de ollos verdes e cabelos dourados. No lugar chamabanlle a meiga.

Pasado un tempo a meiga morreu, seguramente de tristura, e o rudo mariñeiro soterrouna no soto, data a partir da cal se comenzaron a sentir uns ruidos de cadeas (coas que él a tiña amarrada) arrastrandose por o chan e uns gritos infernáis. O mariñeiro non podendo soportar o calvario que lle tocaría vivir, adentrouse no mar nunha noite de inverno para núnca máis voltar.

Lembro de xoven de pasar unha noite con un grupo de amigos, que ainda viven e poden probar a veracidade, e escutar as cadeas e os gritos, pero o máis sorprendente foron as manchas de sangre nas paredes. Algunhas rapazas do grupo ainda creo que están correndo hoxe cara a Muros.