p/Marcelino García Laríño
señor Arximiro das Anselmas, con moitos anos ó lombo, e moi eivadiño o pobre por mor das moitas doenzas que padecía, maiormente nos últimos anos, atopábase internado nun santo hospital.
O coitadiño que sempre fora moi xangal, moi falador e, por certo, moi agradable no trato, era un home de moi ben ser en tódolos aspectos: nunca rifaba con ninguén, decote con moi boas palabras e, en canto puido e as enfermidades o deixaron, foi un home moi traballador e moi responsable das súas obrigas.
O capelán do hospital visitábao tódolos días e algunha vez recuncaba, pois tiña un especial interese polo velliño tan ocorrente, tan falangueiro e tan mansiño nas súas sempre agradables conversas.
Un día, como facía a cotío, o Capelán, que estaba ó tanto de todos seus males o mesmo que da súa moita idade, ó pasarlle a visita, preguntoulle:
–¡Que! ¿Cómo nos atopamos hoxe, don Arximiro?– Contestándolle o ancián, educado coma sempre:
–Pois aquí me ten, doente coma sempre e con moitiños anos riba das costas.
–E logo ¿cántos anos ten?– Inquiriu o creo. O que lle respondeu o enfermo con outra pregunta:
–¿E vostede cantos me bota?– O capelán sabía de sobra os anos que o señor Arximiro tiña, pero piadosamente e co gallo de darlle azos, díxolle: –¡Home! Vostede terá a todo máis ter, eu que sei; botándolle xa polo moito… andará cerca dos oitenta anos.
O velliño ceibou unha gargallada, e faloulle:
–¡Oitenta anos! ¿E vostede de que vai? Téñolle noventa e seis cumpridos xa no mes de santos.
–¡Quen o dixera! Para ter eses anos está vostede feito un rapaz. ¡No sei de que se queixa!
–Eu non me queixo dos anos, señor. Eu quéixome das moitas enfermidades que teño. Mire vostede, de aquí para arriba –sinalándolle coa man a cintura– teño mal o estómago, o pulmón, o corazón, a gorxa, a vista, o oído… eu que sei: todo. Pero de aquí para baixo –da cintura– estoulle coma un meniño.
–Daquela amigo, si se atopa tan ben da cintura para abaixo, vostede quéixase de soberbia. ¿Pero atópase tan ben como vostede di da cintura para abaixo?
–Eu non lle dixen que estaba ben. Só lle dixen que estou coma un meniño da teta: porque mexo e fago por min a toda hora.
E era certo.