P/ A. Pouso
Arrebatadoras son as ondas
Que me chaman a ser náufrago nas túas praias
¡Oh, doce muller, querida miña!…
Arremetendo con forza, entraches a miña ialma.
Tenra e fráxil, cal paxariño
que na mañanciña a o sol, trina e canta…
E son os meus maiores anhelos
Os queixumes de amor da tua garganta…
Máis…., insondables son os teus peitos,
Do teu corpo as perfectas redondeces,
Que agochan a negrura, tristeira e profunda soiedade,
Aloxada nos plegues de todo ser…, i é a ialma.
Deixaste a inocencia adormecida
pra do amor beber as súas ansias…
Libando no cáliz da vida, facendo sofrir por onde pasa
Gran paradoxa o amor é, meu tesouro…
Póis ofreceche de bon grado él as suas ás,
Máis o tomar altura , cara do sol en pos,
Tras da sua amada…
De un só mandobre che aturuxa,
sofres , bagóas , esgorxache, eso é ao fin…,
Miña doce Praia, o que agochado ….
Aló moi fondo e dentro …, a tua ialma garda.