p/Anton Lameiro

A deuda do Ministerio de Fomento ascende a 40.000 millóns de euros, unha “herdanza” que segundo Ana Pastor “limita a capacidade para operar infraestruturas”. Pola sua parte, Portos do Estado conta cunha deuda de 2.600 millóns, aos que lle hai que sumar os 800 que xa están comprometidos. O goberno de España asegura que polo momento a privatización de portos non está na sua axenda, pero casualmente xa hai un bo número de empresas dispostas a asumir os costes desta deuda co cal, sen dúbida ninguha, a cesión dos portos a mans privadas é soamente unha custión de tempo.

A pregunta é: ¿Vamos deixar que esto suceda?

Nun principio a maioría da xente non estará de acordo con este decreto, pero logo diránnos que é polo ben de todos aqueles que viven do mar xa que, unha vez en mans privadas o funcionamento dos portos será moito máis rentable. A verdade é que moitas corporacións son bastante máis eficientes que calquer goberno dos que tivemos, pero no nos deixemos enganar, o que calquera empresa privada busca ca explotación dos nosos portos non é nin a millora, nin o bienestar dos mariñeiros, senón loxicamente o seu propio lucro e expansión.

Todo esto tráeme á memoria o caso dun pesco que nunca quixo sair a probar sorte polo mundo adiante, manténdose sempre leal a sua patria, o mar. Falto en palabras e sobrado en darlle a man a quen lla pedira, gañouse a vida e o respeto dos que o trataron andando de patrón dunha lancha xeiteira a que acabou dotando dun motor, no tempo en que os diesel fondearon para sempre as lanchas de vela. Conocedor das artes e dos segredos da pesca aprendeu de seu pai que un verdadeiro mariñeiro so se sentirá seguro en tanto non perda de vista o mar. Cando se retirou, logo de que unha estenose espiñal o deixase sen poder nin sequera chicar o bote, baixaba todas as tardas ata unha tribuna* que tiña na praia, sentaba no bancadeiro, e pasaba as horas ollando cara o mar, ata que o frio ou anoite o botaban de volta para casa. O único fillo que tivo nunca quixo saber nada do mar e marchou xa de ben novo a estudiar a Santiago. Alí estudou alguha cousa, casou cunha picholeira, e acabou traballando nun banco. Unha tarde, antes de que a Ley de Costas fose aprobada, nos anos en que os primeiros especuladores campaban as suas anchas mercardo os terreos que a xente tiña a veira do mar, o fillo baixou ata a praia a facerlle unha proposta ao seu pai:

-Sabe, no banco están a facerme oferta que non podemos deixar pasar. Se vendésemos a tribuna e o campo de atar daríanos de sobra para comprar un piso máis grande. Deste xeito miña nai e “usté” poderían vir a vivir connosco a Santiago. Estarían os dous máis perto do seus netos e tamén do hospital, por si lles pasara calquer cousa. Total para o que sirve agora esta tribuna millor sacarlle algún proveito.

Siempre me pareceu terriblemente absurdo que cousas como a humildade ou a franqueza, cualidades que deberíamos admirar na xente, son hoxe en día síntomas de debilitamento social. E polo contrario, tazos despectivos da natureza humana tales como a cobiza, o egoísmo ou o interés son considerados, por unha maioria cada vez máis grande, atributos que garantizan o éxito.

-Non todos os bens neste mundo se poden comprar con diñeiro- dixolle o pai o fillo – Hai cousas que non foron feitas para lucrarse con elas, espero que algún día as descubras e as saibas apreciar. Ademais, ¿de que me serve a min un piso en Santiago se non podo ver o mar?

O longo da nosa vida, toparemos moitos momentos nos que a cobiza ou a vanidade no nos deixen ver máis alá dos nosos propios caprichos, deixarse arrastrar por eles só nos levará e perder a pouca capacidade que nos queda para traballar xuntos. Ogallá non teñamos que acordar un mal día e comprovar que xa non podemos ver o mar nin sequera dende o peirao.

*casa donde os mariñeiros gardaban os aparelhos e as velas.