MONTE LOURO

p/ Luciano Piñeiro González

No brasón dos meus versos,

un medallón de ouro

cun nome coruscante:

¡MONTE LOURO!

Un outeiral druídico

dos séculos primeiros

ecoa os esconxuros

dos celtas vedoreiros.

O velame do vento

acanea nos mastros

dos veleiros que veñen

abalroando os castros.

Resoa o vello chifre

espertando ó xentío

nas casoupas batidas

polo forte vaguío.

E soben polas costas

do alto medioevo

as verbas mesturadas

do román e do suevo.

Hai unha lingua nova

rolando polos cons

da ribeira. Unha música

chea de doces sons.

E vai o bardo celta

polas lubres antigas

conxurando ós canouros

con versos e cantigas.

E o seu lombo de pedra

cun medallón de ouro

soergue no mallante:

¡MONTE LOURO!