¡Adeus…Louro!
Anónimo.
A miña pel ten o sabor e a cor da terra. Vin durante oitenta anos nace-lo sol.
A terra bebeu miles de veces o sudor da miña frente e dos meus brazos.
Pero sentín tamén o gozo de saborea-las cousas puras e nelas parecéume encontrar ainda un frescor da vida.
Eu sentínme vivo na auga limpa das miñas fontes e dos meus regatos. No pan amasado pola miña muller, cocido no forno da miña casa; un pan só pan.
Señor, sentínte ó saborea-los froitos das miñas figueiras  e das miñas maceiras, dos meus perais e da miña horta. Son froitos que non perderon o sabor do sol nin da choiva.
Os oitenta anos de comunión con todo que me regala a creación, hoxe encóntrome na cidade, onde nadie se acorda das nosas terras, onde a ninguén lle interesa xa o noso pan.
Os meus fillos pensaban que todo aquí rería mellor, máis grande, máis divertido, máis fácil…Si, hai máis ferro, máis cemento, máis xente, máis igrexas tamén… pero eu xa non podo rezar. Sinto a rebelión na sangue.
Non podo durmir porque oio o lamento angustioso da miña Terra que protesta e chora.
Xa non podo encontrarme cos que medraron conmigo. Xa non os encontro polas corredoiras baixando cos seus carros en busca de herba ou millo. Xa non os encontro na taberna despois do traballo. Só vexo caras e caras que pasan e pasan sen que nadie me saude, sen que nadie me sorría, sen que nadie me fale, sen que nadie me queira…
Señor, ¿Qué é este vacío que sinto no peito?. ¿Cando volverei a miña casa? ¿Volverei algún día? Ainda quero seguir coidando dos meus frutais . ¿Onde estará o meu cadeliño? Quero morrer no meu fogar. Quero coida-la tumba da miña muller. Non quero que se me borre o seu recordo. ¡Os recordos!, xa é o único que me quedan se sigo vivindo aquí na cidade.
Isto no está feito para min. Un día ou dous, ben; pero máis…sa non.
Os meus terreos estarán agora cheos de toxos e de xestas. ¿Quén o diría? Canto nos deron que facer e tamén de comer. Era terra viva. Agora é terra en repouso. Despois será terra morta, sepultada. Sepultada con formigón ou con piche. Para sempre.
A veces ocórreseme que connosco, os da miña quinta, vai morrer algo máis que unha xeración. Vai morre-lo monte, o río, o muiño, o campo, o mar, o carro…a xuventude…a nosa maneira de ser.
Contáronme que na Braña, en Sistos, en Tra-lo riu, en Monte Louro, anda se poden oi-las voces dos homes que sostendo a empuñadura do arado tratan de apurar coas súas voces o traballo das pintas, das xouvencas,.. que aínda se poden escoita-los eixos dos carros rinchar coma se estivesen laíandose da carga que levan, que aínda resoan as súas rodas ó longo dos camíños cheos de lama e laxas con fondas rodeiras que pouco a pouco van quedando soterradas… e eu quero, por derradeira vez volver a escoitar o que foi a miña vida, Señor..