Coplas Muradanas.

Coloradiña d’a cara

eu non cha quixera serImagen1.png

ca mazá que é colorada

todos la queren comer.

 

Unha vella dixo a outra

polo burato da porta:

gobernade a vosa vida

ca miña non vos importa.

 

Eu ben a vira na feira

eu ben a vira feirar

unha nena muradana

que vive na veira mar.

 

Compraches unha parlamenta

coidando que te casabas,

ibas comprala de seda,

e quedache como estabas.

 

Miña santa Madanela

miña Madanela santa,

tende la casa no monte

onde os paxariños cantan.

 

Dentro da porta da Vila

hai dúas pedras de asento,

unha é a de marmurar

outra a de perder o tempo.

 

Alá arriba na CostiñaImagen2.png

ai un home pequeniño

que lle chaman vendabal

vendabal, vendabaliño.

 

Nosa Señora do Carme

vela aí vai pola ribeira,

agarrando cuncha e cuncha

que mete na faltriqueira.

 

Hoxe tócame de leva

e mañá vou para riba,

y adeus campo de San Roque

para toda miña vida.

 

Adeus Virxe do CamiñoImagen3.png

cantos paseos me debes

cantas veces arrimei

a sombra das túas paredes.

 

Adeus Muros, adeus Muros,

Muros de tanta alegría

que se marchan os do rei

con rumbo a Vilagarcía.

 

Adeus Muros, adeus Muros,

a popa che vou virando,

non sei que me queda nel

co corazón vai penando.

 

Os solteiros valen ouro,

os casados valen prata,

os viudos calderilla,

os vellos folla de lata.

 

0 lugar de Miraflores

de lonxe parece a Vila,

ten un carabel na entrada
unha rosa na salida.

 

Non ai forasteiro ningún

Que en Muros non esté un día

co despedirse deixe

un suspiro na, baía.

 

Santa Cruz de Maio

víndenos buscar

que ei veñen os mouros

para nos levar.

 

Miña cuñadiña é nova

meu irmán eche pequeno,

si queres que cresca logo

dalle o almorciño cedo.

 

isca d’ahí rapiña maldita

isca d’ahí, non me mate la pita,

isca d’ahí, rapiña ladrona

isca d’ahí, pra cas túa dona.

 

Heiche de tocal-as cunchas

Miña carrapucheiriña

Heiche de tocal-as cunchas

n’aquela corredoiriña.

 

Heiche de dar para un manto,

heiche de dar para un velo,

pero non quero que durmas

na miña cama de ferro,

n’aquela camiña nova,

n’aquela nova camiña

qu’está sembrada d’amores

e d’amores sembradiña.

 

Eu si canto e por que quero,

eu si canto fago ben

canto coa miña garganta

non canto coa de ninguén.

 

Son de Muros, son de Muros

miña señora Luísa,

Son de Muros, son de Muros,

sonlle da fror de Galicia.

Son de Muros, son de Muros,

miña nai unha muradana,

Son de Muros, son de Muros

sonlle das da fror da España.

A calle ancha e un Dique,

a Fonte Vella e un Doque,

camiño de San José

que vai dereito a San Roque.

 

Nosa. Señora da Creba;

¡Señora!, si eu fora rico

reerixirache a capela

que xa eisisteu n’outro siglo:

oíndo unha misa nela,

eu morrería tranquilo.

Nosa Señora da Creba;

¡fai qu’eu poida conseguilo!

 

Imagen2.png

Acerca de themurostimes

Revista Dixital Muradana
Esta entrada fue publicada en Cousas que interesan, Vivencias y etiquetada , . Guarda el enlace permanente.

Deixa un comentario

Introduce tus datos o haz clic en un icono para iniciar sesión:

Logo de WordPress.com

Estás comentando usando tu cuenta de WordPress.com. Salir /  Cambiar )

Imagen de Twitter

Estás comentando usando tu cuenta de Twitter. Salir /  Cambiar )

Foto de Facebook

Estás comentando usando tu cuenta de Facebook. Salir /  Cambiar )

Conectando a %s