O prestixioso escritor, xornalista e crítico de arte D. Francisco Carantoña Dubert naceu na vila de Muros o 4 de abril de 1926. Viviu en Xixón (Asturias) desde que, en 1954, asumiu a dirección do diario O Comercio ata o seu falecemento, o 8 de decembro de 1997.

A Galicia e á súa natal vila de Muros, dedicoulles, ademais de numerosas referencias nos artigos publicados no Comercio, as crónicas dos seus libros de viaxes Memorias do peregrino Till e Viaxe a terras de Finisterre, no ano do cometa Kohoutek, o segundo con debuxos de Orlando Pelayo, e a súa última obra, A estancia de Jovellanos en Muros de Galicia.

Foi membro numerario do Real Instituto de Estudos Asturianos (Ridea), no que ingresou en 1982 co discurso “As mascaradas de Evaristo Vale”. En 1995 participou na creación do Foro Jovellanos do Principado de Asturias, do que sería primeiro vicepresidente e presidente tras o falecemento, nese mesmo ano, de José Caso González. En novembro de 1987 a Fundación Dolores Medio concedeulle a Medalla do Gran Premio das Letras Asturianas, en maio de 1992 foi nomeado fillo adoptivo de Xixón e en 1993 concedéuselle a medalla de prata do Principado de Asturias.

O último libro publicado por Francisco Carantoña foi “A estancia de Jovellanos en Muros de Galicia”, que foi presentado en Xixón o día 27 de novembro de 1997.  A figura de Gaspar Melchor de Jovellanos (Xixón, 5 xaneiro 1744 / Porto de Veiga, Navia, 28  novembro 1811) é, xunto con Frei Benito J. Feijoo, o escritor e ilustrado máis recoñecido do Século das Luces español. Como escritor foi poeta, dramaturgo, crítico de arte e de literatura; analista de problemas xurídicos, políticos, económicos, históricos; pedagogo e teórico da educación; promotor de temas asturianos e gran coñecedor da historia, a xurisprudencia, e a cultura española.  Nomeado ministro do Interior polo goberno napoleónico de José I, cargo que rexeitou, despois de xeárselle o sangue, e nomeado deputado por Asturias na Xunta Central, pasou os tres últimos anos da súa vida entregado ao labor de loitar pola independencia española e de dotar á nación dunha Constitución, que respectando a boa esencia das leis históricas convertésese no novo marco dunha soberanía monárquica que había de desempeñar a súa función baixo a orde máis xeral da «supremacía» popular.  Foi moito máis alá aínda. Home liberal, aberto e progresista enfrontouse chegado o momento con aqueles compañeiros da mesma ideoloxía que creron podela servir converténdose en colaboradores, ou afrancesados, durante a guerra.