p/ Marcelino García Lariño.

O Señor Lourido, home moi prudente, serio e formal onde os haxa, tivo que ingresar no hospital co  gallo de facerlle o cataterismo.

Internárono nunha alcoba de dúas camas na que xa había outro paciente, e alí quedou coa compaña da súa dona, a señor María que, iso si, non  abandonou nin un só intre ó seu marido durante o tempo que este botou hospitalizado.

Ó entrar no sanatorio deulle ó Señor Lourido unha desgana, pois, ben se sabe, que o que ten que ir ó hospital non está para grandes esmorgas. Non lle pasaba iso ó seu compañeiro co que lle tocou estar que, decatándose que o Señor Lourido apenas probaba sustento, pediulle se lle daba o sobrante da comida, pois por mor de estar a rigorosa dieta, pasaba moita fame. Con toda educación e pulimento, o Señor Lourido accedeu ás pretensións de compañeiro; e o outro, o galdrupeiro, fartouse.

Chegou unha enfermeira, moi xeitosa por certo, cunha inxección na man dicíndolle ó compañeiro do Señor Lourido:

–¡Poña a cacha!

O doente, que xa debía de estar moi acostumado, baixón o calzón do pixama, e ela, moi destra nestes mesteres, espetoulle nas nádegas a agulla toda enteira. Logo a mesma da bata branca dirixiuse ó Señor Lourido:

–¡Agora tócalle a vostede!

O Lourido, con moita educación, recatadamente mostroulle o traseiro, e a enfermeira meteulle a agulla ata que non lle entrou máis.

Marchouse a sanitaria, e a dona do Señor Lourido, a señora María, moi curiosa coma todas mulleres, preguntoulle ó home:

–¿E para que che puxeron esa inxección? –contestándolle moi sisudo o home:

–¿Eu que sei, María, saberao ela!

Pasou a cousa. Ó outro día chega á habitación un médico moi alporizado e dille ó compañeiro do Señor Lourido:

–Vostede cando teña gana de comer dígamo a min e non me ande lambuxando por detrás as agachadas. Hoxe ten a diabete aínda máis subida que estes días, que xa non era pouca, e iso que onte puxéronlle dúas inxeccións de insulina.

–Unha, doutor non dúas.

–¡Cómo que unha! –fóra de si ou doutor–. Eu ordenei que lle puxera dúas e incluso vina como as levaba na man.

–Pois só me puxo unha. –Contestoulle o paciente.

–Daquela, ¿a quen raio lle puxeron a outra?

–A min –respondeulle moi humilde e finamente o Señor Lourido que era a educación do mundo.

–¡Cómo que a vostede! ¿E vostede deixouse? ¡É parvo logo? ¡Non ve que o puideron matar!

E o educado e respectuoso señor Lourido, deixou a educación a un lado, desbordou, e respostoulle cun xenio tolo (calquera faría o mesmo ¿non si?:

–¡Me cago na puta que te parou, cabrón! ¿houbeches de me matar, e aínda me botas a min a culpa?

O médico non quixo oír máis, liscouse coma un lóstrego e, en canto o Señor Lourido ocupou a estancia, non volveu polo sitio.

O Señor Lourido veu para a casa, pero xurou pola vida da súa muller e dos seus filliños que “o burro do galeno” –son frases del– non ha de pasar sen papalas. E merecer, meréceas ben merecidas, ¡si señor!