Fotografía: Nieves Formoso Vidal.

p/ Agustín González López.

Amarei

Estas pedras radiantes, para sempre.

O sol salta nos seixos, brilla puro,

Polo camiño abaixo.

¡Como, neste brilar, me recoñezo¡

Luz da ladeira en pedra, en vivo verde.

Historia desta luz que sempre estala e lostrega no tempo.

Historia, non historias.  O sol xusto.

Todo o que foi con soles ou con lúas.

A roda fiel das sombras e das luces

na pedra fiel, nas pólas e nas herbas.

Digo a luz da ladeira que persiste.

E o meu total amor  estes espellos

Que amei, amaba, e amarei, brillando.

A costa esta na luz, bica a ladeira.

Arriba.

¡que coroa de arbores me cinxe¡

E a trémula luz das pedras vivas.

O lugar propio. O sitio. Espellos vivos.

Lugar no sol.

Aquí esta luz única…